Rodney Crowell draait al heel wat jaren mee in de countryscène als begenadigd singer/songwriter, hoewel ik hem als zanger nooit erg sterk heb gevonden. Als liedjesschrijver vond ik hem altijd wel geslaagd, en dat vonden veel collega's van hem ook, want er zijn behoorlijk wat liedjes van hem door anderen gecovered. Hij heeft in de loop van zijn carrière samengewerkt met onder meer Emmylou Harris, Rosanne Cash (met haar was hij jaren getrouwd), Vince Gill en vele anderen. Echter is zijn carrière pas de laatste jaren echt van de grond gekomen. Het eerste wat zijn oude fans zal opvallen aan "The Chicago Sessions", Crowell's opvolger van het album "Texas" uit 2021, is de gelijkenis tussen de hoes en die van zijn solodebuut, "Ain't Living Long Like This" uit 1978. Men zou die keuze, voorgesteld door Crowell's dochter, kunnen zien als een ironische knipoog naar de titel van het debuut. Wat de reden ook is, er zijn veel kilometers afgelegd in de 45 jaar die de twee van elkaar scheiden. Van 15 van zijn songs die op nummer één in de country charts kwamen (als uitvoerder of schrijver, of allebei) tot talloze prijzen en onderscheidingen, Crowell is de zeldzame artiest die in staat was de overgang te maken van progressieve country singer-songwriter naar commerciële radiohit-maker en naar een door critici geprezen vaderfiguur van roots muziek en Americana.

The Chicago Sessions werd geproduceerd door Jeff Tweedy, geëngineerd door Tom Schick, en opgenomen in The Loft in Chicago, een 5.000 vierkante meter grote studio op de derde verdieping die Wilco gebruikt sinds Yankee Hotel Foxtrot. Het is ook waar opnames van Mavis Staples tot Richard Thompson werden gemaakt. Net als bij deze en andere artiesten wier albums hij heeft geproduceerd, is het Tweedy's methode niet om zijn geluidsdruk op te leggen, maar om de artiest de ruimte en de middelen te geven om zijn visie te creëren. Als zodanig klinkt Crowell comfortabel, zelfverzekerd en op zijn gemak in "The Chicago Sessions", terwijl hij ons zijn beste materiaal in jaren schenkt. Dat comfortabele vertrouwen is duidelijk vanaf het begin met "Lucky". Met de levendige, stuwende honky-tonk piano van Catherine Marx viert Crowell dat hij een leven heeft met iemand die hem toestaat zichzelf te zijn. In de adembenemende ballade "Loving You Is the Only Way to Fly" (geschreven samen met Jedd Hughes en Sarah Buxton), daarentegen, is de verteller pinnig en draagt hij een fakkel, waarschijnlijk tevergeefs. In de relaxte groove van "Oh Miss Claudia" zijn de invloeden van Crowell te horen via zijn Texaanse collega Lightnin' Hopkins en de country roots van de Everly Brothers. Ondertussen pakt de bluesy shuffle "Somebody Loves You" cultureel verval, cynisme en racisme aan in een arrangement dat op geen enkel album van Bob Dylan uit de jaren 2000 zou misstaan. De eerste single van het album, "Everything at Once", een co-write en duet met Tweedy, weerspiegelt het meest treffend de invloed en het geluid van de band van de producer. Dit duet is een absoluut hoogtepunt! Tijdens "The Chicago Sessions" worden Crowell, Tweedy en Marx bijgestaan door een aantal muzikanten van wereldniveau: Jedd Hughes op gitaar en mandoline, Zachariah Hickman op bas, en John Perrine en Spencer Tweedy, Jeff's zoon, op drums. Iedereen staat in dienst van de liedjes zonder in de weg te lopen. Het geluid is gemeenschappelijk, informeel en ongedwongen.

Tien jaar geleden maakte Crowell nog een verrassend sterkte duoplaat met Emmylou Harris, het album "Old Yellow Moon" (2013), dat een Grammy Award won. Dat Emmylou Harris ooit nog eens een duoplaat met Crowell zou opnemen was min of meer zeker. De twee kennen elkaar al een aantal decennia en hebben in deze periode vaak samengewerkt. Crowell scheef ooit de openingstrack voor het officiële solodebuut van Emmylou Harris ("Pieces Of The Sky" uit 1975), speelde in haar band en droeg ook na "Pieces Of The Sky" nog meerdere malen bij aan de platen van Harris. Net zoals de hoes van het album naar het verleden verwijst, grijpen ook een paar nummers op "The Chicago Sessions" terug naar de jaren zeventig, dus veel langer geleden dan het zojuist vermelde "Old Yellow Moon". Want het ongelooflijke "You're Supposed to Be Feeling Good", voor het eerst opgenomen door Emmylou Harris op "Luxury Liner" uit 1977 (toen Crowell lid was van haar legendarische Hot Band), krijgt op dit nieuwe album een nieuw leven. Het arrangement is hier directer en versterkt de melodische hook, terwijl Crowell een mooie falsetstem laat horen. Al bij al is het nu een fijn midtempo Americana-nummer geworden. De andere cover is Townes Van Zandt's "No Place to Fall", een nummer dat Crowell voor het eerst hoorde toen hij tegenover de man zelf zat tijdens een van de vele jamsessies in het huis van Guy en Susanna Clark. Crowell's versie hier is een stilte briljant. Het is een eerbetoon aan Van Zandt en benadrukt de eigenschappen die Crowell tot zo'n opmerkelijk genuanceerde en onderschatte zanger maken.

Persoonlijk denk ik dat ook Crowell bewust gekozen heeft voor het beste tot het laatste te bewaren: "Ready to Move On", één van Crowell's meest eenvoudige maar ontroerende songs, die fungeert als een soort meditatie. Het kan geïnterpreteerd worden als zelfverwijt, of misschien gewoon als een wens voor een vrediger wereld, verenigd in vriendelijkheid, niet gehinderd door een steeds verstikkender en onontkoombare invloed van de media. 'You know there’ll come a day when none of this will matter / It will all be so much mindless chatter / And we won’t look at each other and scoff / The day we turn the TV off'. Het is een mooie gedachte. Rodney Crowell is inmiddels bijna 73 jaar oud en klinkt vitaler dan ooit en dit komt de kwaliteit van zijn muziek alleen maar ten goede. "The Chicago Sessions" is dan ook een intieme en behoorlijk ingetogen plaat geworden met aangename, maar ook doorleefd klinkende, americana muziek, muziek die onmiskenbaar het stempel van Rodney Crowell draagt. In muzikaal en productioneel opzicht valt er op deze plaat veel te genieten. De songs zijn daarbij ook live opgenomen in de studio waardoor Crowell's muziek en die van de spelers, overal een warme, ongedwongen sympathieke uitstraling vertonen. "The Chicago Sessions" is zo'n plaat waarvan er vele zijn, maar het niveau ligt bij Rodney Crowell net iets hoger dan bij de meeste van zijn concurrenten. Veel luisterplezier!